Fotoalbums:
Bariloche, Mendoza en de Andes.
Twee uur vliegen naar Bariloche en je zit in een heel andere omgeving.
Het Zwitserland van Argentinië, met bergen en meren, met veel houten huizen in Midden Europese stijl. De stad is nog jong ( 1909 ), na de eerste wereldoorlog kwamen hier veel Duitsers en Zwitsers wonen. Die een foute levensstijl hadden.
Na de tweede wereldoorlog kwamen hier veel nazi's uit Duitsland, nog lang na die tijd werd het nazisme openlijk bedreven.
De stad is gegroeid tot dik honderdduizend inwoners en hier wordt veel ambachtelijke chocolade gemaakt in tientallen winkels te koop. Lekker hoor.
We hebben met de auto een route gereden ten noorden van de stad en ten zuiden ook nog een stuk. Prachtig om de diepblauwe meren te zien, de autoweg er langs en soms eromheen de RN 40, een weg van 5000 km van het noorden naar het zuiden, je hebt dus bijna een week nodig om hem helemaal te rijden. Het mooie van Argentijnse wegen is, dat zodra je een stad uit bent het overal stil is op de wegen.
Onze hostel was erg gezellig, elke avond zaten we met een groepje te kletsen en wijn te drinken, zodat het steeds erg laat werd. Het waren mensen uit Zwitserland, Engeland, Uruguay en wij. Leuk, zo alle mensen te horen over hun reizen en ervaringen.
Op Doetie haar verjaardag waren we hier gekomen. 's Morgens in El Calafate nog koffie met gebak gegeten waarbij we het gebak gratis kregen. Heerlijk bladerdeeggebak in laagjes met daartussen een laagje melkkaramel en 's avonds uit eten bij Manush. Een prachtig en gezellig restaurant waar ze speciale bieren serveren. Met forel uit de meren was het helemaal top.
Toch wel een heel andere verjaardag dan we anders hebben. Nu het hier zomer is en de terrasjes met vele mensen een gezellige indruk maken. In onze eigen hostel hebben we Doetie nog toegezongen met een groepje en de barkeeper had nog voor een brandend kaarsje gezorgd.
Mendoza ligt dan weer 1200 km verder, met de bus door de bergen was het dik 18 uur reizen. Onderweg zag je huisjes die niet beter zijn dan in Afrika, kleine armoedige houten krotten met plastic daken of golfplaten. In de steden hebben de mensen meer te besteden dan in de dorpen.
Argentinië is een duur land, ook voor de bevolking, er heerst dus veel armoede. We zagen mensen vuilnisbakken leeghalen en alles wat nog geld oplevert meenemen. Mendoza is de stad van de wijn, de rivier de Mendoza loopt langs de wijk Maipu, het water komt van de gletsjers buiten de stad.
In Maipu worden de druivensoorten Malbec, Merlot en Sauvignon verbouwd. We hebben twee bodega's bezocht.
De eerste was een grote bodega met de moderne procedure van het gistingsproces. De familie López exporteert een groot deel van hun wijn. De tweede was een familiebedrijf dat maar anderhalf miljoen flessen per jaar verkoopt en alleen vanaf de bodega. Ze hebben geen machines, alles gaat ambachtelijk, de druiven gaan door buizen, met temperatuurverschillen om wijn, drab en stelen te scheiden. Wel wordt er daarna gezeefd. Ook houden ze de wijn langer in de vergisters
Het op vat brengen heeft ook een andere procedure, ik heb een fles gekocht die anderhalf jaar op vat heeft gelegen.
Thuis ga ik de wijn drinken, misschien dat ik een glaasje voor Aeilke bewaar en zijn mening vraag.
Verder zijn we bij een olijvenperserij geweest. Hier hebben we de hele procedure bekeken en net als bij de wijn geproefd met vers stokbrood. Hiernaast wordt er o.a. bodylotion, massageolie en zeep van olijven gemaakt.
In de stad wonen 150.000 mensen en in de omgeving een kleine miljoen mensen. Het is een grote stad met een klein centrum en mooie parken. Natuurlijk zijn hier veel winkels die wijn verkopen, maar er zijn ook veel chocoladewinkels.
Donderdagmorgen zijn we vertrokken met de bus van Mendoza naar Santiago, een trip van 330 km. Wat we weten is dat je minstens een uur bij de grens staat voor controle, koffers, paspoorten en je handbagage, alles gaat door de scanner. Om negen uur vertrokken we en de reis ging voorspoedig langs een van de mooiste routes van de wereld.
We zaten bovenin de bus, vooraan. Een eersteklasplaats dus!
Elke bocht geeft weer een ander landschap, de kleuren van de bergen, niet te beschrijven.
Soms lag er sneeuw op de bergen.
De foto's geven een indruk van onze ervaring.
Tegen twaalf uur waren we bij de grens, dik twee uur later konden we weer verder, weet je meteen hoe het wordt als die blonde Limburger zijn zin krijgt, een grote toestand, om niets anders dan twee grenzen over te gaan van bevriende landen.
Maar dat weegt niet op, om deze tocht te maken, het is fantastisch, jammer dat ik nog steeds geen nieuwe camera heb. Ik hoop er morgen een te kopen.
Bariloche, Mendoza en de Andes.
Twee uur vliegen naar Bariloche en je zit in een heel andere omgeving.
Het Zwitserland van Argentinië, met bergen en meren, met veel houten huizen in Midden Europese stijl. De stad is nog jong ( 1909 ), na de eerste wereldoorlog kwamen hier veel Duitsers en Zwitsers wonen. Die een foute levensstijl hadden.
Na de tweede wereldoorlog kwamen hier veel nazi's uit Duitsland, nog lang na die tijd werd het nazisme openlijk bedreven.
De stad is gegroeid tot dik honderdduizend inwoners en hier wordt veel ambachtelijke chocolade gemaakt in tientallen winkels te koop. Lekker hoor.
We hebben met de auto een route gereden ten noorden van de stad en ten zuiden ook nog een stuk. Prachtig om de diepblauwe meren te zien, de autoweg er langs en soms eromheen de RN 40, een weg van 5000 km van het noorden naar het zuiden, je hebt dus bijna een week nodig om hem helemaal te rijden. Het mooie van Argentijnse wegen is, dat zodra je een stad uit bent het overal stil is op de wegen.
Onze hostel was erg gezellig, elke avond zaten we met een groepje te kletsen en wijn te drinken, zodat het steeds erg laat werd. Het waren mensen uit Zwitserland, Engeland, Uruguay en wij. Leuk, zo alle mensen te horen over hun reizen en ervaringen.
Op Doetie haar verjaardag waren we hier gekomen. 's Morgens in El Calafate nog koffie met gebak gegeten waarbij we het gebak gratis kregen. Heerlijk bladerdeeggebak in laagjes met daartussen een laagje melkkaramel en 's avonds uit eten bij Manush. Een prachtig en gezellig restaurant waar ze speciale bieren serveren. Met forel uit de meren was het helemaal top.
Toch wel een heel andere verjaardag dan we anders hebben. Nu het hier zomer is en de terrasjes met vele mensen een gezellige indruk maken. In onze eigen hostel hebben we Doetie nog toegezongen met een groepje en de barkeeper had nog voor een brandend kaarsje gezorgd.
Mendoza ligt dan weer 1200 km verder, met de bus door de bergen was het dik 18 uur reizen. Onderweg zag je huisjes die niet beter zijn dan in Afrika, kleine armoedige houten krotten met plastic daken of golfplaten. In de steden hebben de mensen meer te besteden dan in de dorpen.
Argentinië is een duur land, ook voor de bevolking, er heerst dus veel armoede. We zagen mensen vuilnisbakken leeghalen en alles wat nog geld oplevert meenemen. Mendoza is de stad van de wijn, de rivier de Mendoza loopt langs de wijk Maipu, het water komt van de gletsjers buiten de stad.
In Maipu worden de druivensoorten Malbec, Merlot en Sauvignon verbouwd. We hebben twee bodega's bezocht.
De eerste was een grote bodega met de moderne procedure van het gistingsproces. De familie López exporteert een groot deel van hun wijn. De tweede was een familiebedrijf dat maar anderhalf miljoen flessen per jaar verkoopt en alleen vanaf de bodega. Ze hebben geen machines, alles gaat ambachtelijk, de druiven gaan door buizen, met temperatuurverschillen om wijn, drab en stelen te scheiden. Wel wordt er daarna gezeefd. Ook houden ze de wijn langer in de vergisters
Het op vat brengen heeft ook een andere procedure, ik heb een fles gekocht die anderhalf jaar op vat heeft gelegen.
Thuis ga ik de wijn drinken, misschien dat ik een glaasje voor Aeilke bewaar en zijn mening vraag.
Verder zijn we bij een olijvenperserij geweest. Hier hebben we de hele procedure bekeken en net als bij de wijn geproefd met vers stokbrood. Hiernaast wordt er o.a. bodylotion, massageolie en zeep van olijven gemaakt.
In de stad wonen 150.000 mensen en in de omgeving een kleine miljoen mensen. Het is een grote stad met een klein centrum en mooie parken. Natuurlijk zijn hier veel winkels die wijn verkopen, maar er zijn ook veel chocoladewinkels.
Donderdagmorgen zijn we vertrokken met de bus van Mendoza naar Santiago, een trip van 330 km. Wat we weten is dat je minstens een uur bij de grens staat voor controle, koffers, paspoorten en je handbagage, alles gaat door de scanner. Om negen uur vertrokken we en de reis ging voorspoedig langs een van de mooiste routes van de wereld.
We zaten bovenin de bus, vooraan. Een eersteklasplaats dus!
Elke bocht geeft weer een ander landschap, de kleuren van de bergen, niet te beschrijven.
Soms lag er sneeuw op de bergen.
De foto's geven een indruk van onze ervaring.
Tegen twaalf uur waren we bij de grens, dik twee uur later konden we weer verder, weet je meteen hoe het wordt als die blonde Limburger zijn zin krijgt, een grote toestand, om niets anders dan twee grenzen over te gaan van bevriende landen.
Maar dat weegt niet op, om deze tocht te maken, het is fantastisch, jammer dat ik nog steeds geen nieuwe camera heb. Ik hoop er morgen een te kopen.
